Potas, który ziemniaki pobierają w znacznych ilościach, wpływa na wysokość plonu bulw na zawartość skrobi. Stwierdzono jednak wyraźny wpływ formy, w jakiej stosuje się nawozy potasowe. Szczególnie ujemnie działają chlorki występujące w nawozach potasowych, a zwłaszcza w powszechnie u nas stosowanej soli potasowej. Wywołują one nie tylko zmniejszenie zawartości skrobi, ale również pogorszenie wartości smakowych i technologicznych bulw ziemniaków, np. zwiększenie stopnia ciemnienia miąższu. Korzystne natomiast działanie występuje przy stosowaniu siarczanu potasu lub kalimagnezji. Nawozy te jednak są u nas dla uprawy ziemniaków praktycznie niedostępne. Stąd też system nawożenia potasowego powinien przynajmniej częściowo eliminować szkodliwe następstwa wprowadzania do gleby wraz z solą potasową znacznych ilości chloru. Polega to na jesiennym stosowaniu nawożenia potasowego wszędzie tam, gdzie nie zachodzi obawa nadmiernego wypłukania potasu w ciągu zimy, co może występować na glebach lekkich. Wysokość nawożenia potasem powinna być zrównoważona z nawożeniem innymi składnikami, a zwłaszcza azotem. Stosunek N:K powinien układać się przeciętnie jak 1:1,2-2. Naturalnie przy ustalaniu ostatecznej dawki należy wziąć pod uwagę zastosowany poziom nawożenia organicznego, naturalną zasobność gleby w dostępne formy potasu, a także kierunek użytkowania bulw ziemniaka. Przy uprawie ziemniaków na cele przemysłowe i pastewne stosunek ten powinien wynosić jak 1:1,2 zaś przy uprawie ziemniaków jadalnych jak 1:1,5 ? 2. Ze względu na to, że znaczne powierzchnie uprawy ziemniaków znajdują się na glebach lekkich, o kwaśnym odczynie, szczególnego znaczenia nabiera stosowanie pod ziemniaki nawożenia magnezem. Polega to na użyciu nawozów wapniowych zawierających magnez.
Zaloguj
Witamy! Zaloguj się na swoje konto
Zapomniałeś hasła? sprowadź pomoc
Odzyskiwanie hasła
Odzyskaj swoje hasło
Hasło zostanie wysłane e-mailem.