Potas

Potas, który ziemniaki pobierają w znacznych ilościach, wpływa na wysokość plonu bulw na zawartość skrobi. Stwierdzono jednak wyraźny wpływ formy, w jakiej stosuje się nawozy potasowe. Szczególnie ujemnie działają chlorki występujące w nawozach potasowych, a zwłaszcza w powszechnie u nas stosowanej soli potasowej. Wywołują one nie tylko zmniejszenie zawartości skrobi, ale również pogorszenie wartości smakowych i technologicznych bulw ziemniaków, np. zwiększenie stopnia ciemnienia miąższu. Korzystne natomiast działanie występuje przy stosowaniu siarczanu potasu lub kalimagnezji. Nawozy te jednak są u nas dla uprawy ziemniaków praktycznie niedostępne. Stąd też system nawożenia potasowego powinien przynajmniej częściowo eliminować szkodliwe następstwa wprowadzania do gleby wraz z solą potasową znacznych ilości chloru. Polega to na jesiennym stosowaniu nawożenia potasowego wszędzie tam, gdzie nie zachodzi obawa nadmiernego wypłukania potasu w ciągu zimy, co może występować na glebach lekkich. Wysokość nawożenia potasem powinna być zrównoważona z nawożeniem innymi składnikami, a zwłaszcza azotem. Stosunek N:K powinien układać się przeciętnie jak 1:1,2-2. Naturalnie przy ustalaniu ostatecznej dawki należy wziąć pod uwagę zastosowany poziom nawożenia organicznego, naturalną zasobność gleby w dostępne formy potasu, a także kierunek użytkowania bulw ziemniaka. Przy uprawie ziemniaków na cele przemysłowe i pastewne stosunek ten powinien wynosić jak 1:1,2 zaś przy uprawie ziemniaków jadalnych jak 1:1,5 ? 2. Ze względu na to, że znaczne powierzchnie uprawy ziemniaków znajdują się na glebach lekkich, o kwaśnym odczynie, szczególnego znaczenia nabiera stosowanie pod ziemniaki nawożenia magnezem. Polega to na użyciu nawozów wapniowych zawierających magnez.