Fosfor powinien być stosowany w takich dawkach, terminach i formach, aby zapewnić niezbędne jego ilości już od początku wegetacji. Chociaż składnik ten pobierany jest przez ziemniaki w mniejszych ilościach, to musi on być dostarczony w odpowiednich proporcjach z pozostałymi składnikami. Przy stosowaniu obornika i dawkach azotu nie przekraczających 90 kg/ha, stosunek azotu do fosforu powinien układać się w przeciętnych warunkach jak 1:1, niezależnie od odmiany i kierunku użytkowania. Przy dawkach przekraczających 90 kg N pod ziemniaki uprawiane na cele jadalne stosunek azotu do fosforu powinien wynosić 1:1,5. Nawozy fosforowe należy stosować na jesieni, jeśli ze względów organizacyjnych jest to niemożliwe ? dopuszczalne jest stosowanie ich również na wiosnę przed sadzeniem. Stosuje się je najczęściej w formie superfosfatu. Nawożenie fosforem, obok zwiększania plonu bulw, wpływa „na przyspieszenie dojrzewania, przez co zmniejsza się porażenie chorobami wirusowymi. Ma to szczególne znaczenie przy produkcji sadzeniaków, zwłaszcza przy zastosowaniu metody wczesnego niszczenia naci, a także może wpływać na uzyskanie wyższych plonów sadzeniaków. Według W. Gabriela badania polskie nie potwierdziły dotychczas dodatniego wpływu fosforu na wartość nasienną sadzeniaków, a W. Songin stwierdził nawet działanie ujemne, polegające na pogorszeniu się zdrowotności. W badaniach Gabriela, przeprowadzonych w latach 1963 – 67 nad metodami produkcji sadzeniaków przy wcześniejszym usuwaniu naci, udowodniono wpływ dodatni fosforu na plon bulw, nie stwierdzono jednak zmian w liczbie i plonie sadzeniaków. Nawożenie fosforowe nie poprawiło też zdrowotności ziemniaków w roku następnym. W badaniach prowadzonych w NRD stwierdzono korzystny wpływ nawożenia fosforowego na zwiększenie odporności na uszkodzenia mechaniczne.
