Oprócz tytanu najbardziej obiecującymi materiałami konstrukcyjnymi są kompozyty wykonywane na osnowie włókien boru, wolframu, grafitu i in. Koncepcja kompozytu jest analogiczna do koncepcji żelbetonu: beton o stosunkowo małej wytrzymałości jest znacznie wzmocniony dzięki zbrojeniu stalowemu. W kompozytach zastosowanie tej koncepcji wynika jednak z odmiennych przesłanek: wytrzymałość cienkich włókien wykonanych z wielu tworzyw (np. z żelaza, grafitu, miedzi, boru i in.) jest 10?100-krotnie większa niż wytrzymałość grubszych elementów wykonanych z tych samych tworzyw. Jest tak dlatego, gdyż w cienkich włóknach o średnicy od kilku do kilkunastu mikrometrów nie mogą przebiegać pewne procesy (rozmnażania, tzw. dyslokacji), które łatwo rozwijają się w elementach grubszych. Włókna mogą więc być bardzo wytrzymałe tylko wówczas, gdy są bardzo cienkie. Z tak cienkich włókien nie sposób jednak wykonywać elementy konstrukcyjne, w związku z tym włókna lub taśmy wiąże się ze sobą osnową wykonaną z tworzyw sztucznych lub innych metali. Wytrzymałość uzyskanych w ten sposób kompozytów jest (wskutek wpływu osnowy) nieco mniejsza niż wytrzymałość samych włókien, ale znacznie wyższa niż wytrzymałość materiałów tradycyjnych.
Zaloguj
Witamy! Zaloguj się na swoje konto
Zapomniałeś hasła? sprowadź pomoc
Odzyskiwanie hasła
Odzyskaj swoje hasło
Hasło zostanie wysłane e-mailem.