Kompozyty

Oprócz tytanu najbardziej obiecującymi materiałami konstrukcyjnymi są kompozyty wykonywane na osnowie włókien boru, wolframu, grafitu i in. Koncepcja kompozytu jest analogiczna do koncepcji żelbetonu: beton o stosunkowo małej wytrzymałości jest znacznie wzmocniony dzięki zbrojeniu stalowemu. W kompozytach zastosowanie tej koncepcji wynika jednak z odmiennych przesłanek: wytrzymałość cienkich włókien wykonanych z wielu tworzyw (np. z żelaza, grafitu, miedzi, boru i in.) jest 10?100-krotnie większa niż wytrzymałość grubszych elementów wykonanych z tych samych tworzyw. Jest tak dlatego, gdyż w cienkich włóknach o średnicy od kilku do kilkunastu mikrometrów nie mogą przebiegać pewne procesy (rozmnażania, tzw. dyslokacji), które łatwo rozwijają się w elementach grubszych. Włókna mogą więc być bardzo wytrzymałe tylko wówczas, gdy są bardzo cienkie. Z tak cienkich włókien nie sposób jednak wykonywać elementy konstrukcyjne, w związku z tym włókna lub taśmy wiąże się ze sobą osnową wykonaną z tworzyw sztucznych lub innych metali. Wytrzymałość uzyskanych w ten sposób kompozytów jest (wskutek wpływu osnowy) nieco mniejsza niż wytrzymałość samych włókien, ale znacznie wyższa niż wytrzymałość materiałów tradycyjnych.